Als je in Nederland een koutje vat dan kijk je het eerst een paar dagen aan en neemt eventueel iets als Strepsils of Ricola. Mocht het koutje doorzetten en overgaan in een echte verkoudheid, kan er altijd nog worden gegrepen naar echte medicijnen. Een verkoudheid kan je immuunsysteem in de meeste gevallen heel goed zelf verwerken, vinden wij over het algemeen.

Hoe anders ligt dat in China. Bij het allereerste kuchje wordt er meteen gegrepen naar medicijnen, die ondersteund worden met neusdruppels en hoestsiroop. Volgens de Chinezen gaat een verkoudheid pas over als er grof geschut wordt ingezet, en dan is de  verkoudheid in de meeste gevallen ook inderdaad binnen een paar dagen voorbij. Mijn ervaring is echter dat een verkoudheid even snel over gaat als je deze middeltjes niet neemt. Dat heeft met het goed werkende immuunsysteem van de mens te maken.

Van mezelf weet ik dat ik binnen twee weken na aankomst in Beijing begin met hoesten, en in de winter vaak licht verkouden word. Dat lijkt me niet vreemd: mijn longen moeten even wennen aan de luchtvervuiling en omdat het hier ’s winters meestal een stuk kouder is dan in  Nederland, is een loopneus ook niet gek. Zodra mijn neus en longen weer in Beijing-stand staan, meestal na een week of twee, is er niets meer aan de hand. Met deze redenering loop ik steevast tegen een muur van onbegrip aan in China.

Zodra ik deze keer mijn eerste kuchje liet horen, sprong Zhang Yang op en riep verschrikt uit: “Mijn God, je bent verkouden, ik moet medicijnen voor je halen!” Toen ik hem er met veel overredingskracht van had weten te overtuigen dat dat toch echt niet nodig was gingen we op bezoek bij zijn moeder, en begon het hele gedoe opnieuw. Na het eerste kuchje wilde ze nog wel van me aannemen dat ik geen medicijnen wilde, toen we een paar kuchjes en een keer neussnuiten verder waren vond ze het toch echt tijd om naar de apotheek te gaan. Toen ik dat stelselmatig weigerde werd het advies geformuleerd als kritiek: mijn jas was veel te dun (mijn jas is gevoerd en ik draag een grote, dikke wollen sjaal), ik droeg geen lange onderbroek en föhn mijn haar niet direct na het douchen. Dat had zonder twijfel voor mijn verkoudheid gezorgd.

De Chinezen mochten fanatiek blijven hameren op de noodzakelijkheid van medicijngebruik, ik bleef net zo fanatiek volhouden dat ik zelf het beste weet hoe ik mijn eigen verkoudheid te lijf moet gaan. Ik heb het wel eens erger meegemaakt. Toen ik een paar jaar geleden vanuit het weeshuis in Handan terug naar Beijing zou gaan (een treinreis van bijna 7 uur) en net twee dagen voor vertrek een paar keer kuchte, kreeg ik een medicijnkuur van 21 pillen per dag door mijn strot geduwd en een injectie in mijn linkerbil (dit verzin ik niet). Hier had ik niets tegenin te brengen: als ik die kuur niet zou ondergaan dan lieten ze me niet vertrekken.

Ik weet deze hysterie altijd aan het verschil tussen de Chinese en Westerse geneeskunde. Mijn westerse lichaam is gewend aan westerse medicijnen. Chinese termen als een teveel aan innerlijke hitte bestrijden, of dat vrouwen goji-bessen moeten eten als ze ongesteld zijn omdat stoffen in deze bessen het bloedverlies zouden compenseren, zeggen mij helemaal niets. Zhang Yang wil op zijn beurt nooit mijn aspirines aannemen als hij hoofdpijn heeft, omdat hij westerse medicijnen niet helemaal vertrouwt. Het is maar net wat je gewend bent.

Een bevriend stel waarvan de vrouw Italiaans is en de man Chinees, hebben een zoontje van anderhalf dat deze winter steeds verkouden was. Ze kregen onenigheid over de behandeling: zodra het jongetje ook maar een keer nieste wilde zijn oma (de moeder van de vader) het kind acuut volstoppen met allerlei pillen en middeltjes, waar de moeder fel tegen was. Volgens haar zou het kind nooit zelf over een verkoudheid heen kunnen komen als hij van jongs af aan bij ieder kuchje direct medicijnen kreeg. Toen ze na een aantal bezoeken aan (dure) westerse artsen een Chinese arts raadpleegden en de moeder hem haar visie voorlegde, zei de arts het volgende. In landen als Italië klopte haar redenering, omdat de luchtkwaliteit en de kwaliteit van het voedsel daar prima zijn. Daarmee kunnen mensen aansterken en een virus op eigen kracht overwinnen. In China ligt dat echter anders. Omdat de lucht hier vervuild is, mensen gewend zijn om op straat te spugen en daarbij al hun bacteriën vrij verspreiden, en de voedselkwaliteit ook nog wel eens wat te wensen over laat, kun je niet op eigen kracht over een verkoudheid heenkomen. Zeker niet als je een knulletje van amper twee jaar oud bent. Daarop ging de moeder dan maar akkoord met een Chinese medicijnkuur, en het jongetje hoest nu inderdaad niet meer.

Ik trouwens ook niet, en dat deze keer zonder Chinese pillenkuur en injectie. Het is maar net hoe je er tegenaan kijkt.

Het antwoord op de poll van vorige week is A: warme gestoomde broodjes uit Shandong! Voor de ingang van de Vanguard Supermarkt zit al járen een Mántou-zaak die maar niet aan populariteit in wil boeten. Van ’s ochtends vroeg tot  na etenstijd ’s avonds staat er vrijwel continu een enorme rij. Want Kees heeft natuurlijk gelijk: wie wil er nou geen warme verse broodjes?