1) Tijdens mijn eerste bezoek aan China ging ik samen met een vriendin naar een drogisterij. Zij zocht naar verzorgingsproducten, ik stond in het gangpad op haar te wachten. Al vrij snel kwam er een verkoopster naar me toe, die me vriendelijk lachend een product aanbood waarvan ze dacht dat ik er wel naar op zoek zou zijn. Op het potje stond: ‘Sproetenverwijderaar’. Ik kon haar maar met moeite duidelijk maken dat ik geen behoefte had aan het verwijderen van mijn sproeten, en dat sproeten in het westen zelfs tot de zeven schoonheden behoren.

2) Tijdens een later bezoek aan China nam ik samen met mijn zus de taxi. De chauffeur nam ons nauwlettend op, was nieuwsgierig naar zijn buitenlandse klanten en vroeg me op een gegeven moment: “Zij is zeker je dochter?”. Mijn eerste reactie was om heel hard te lachen, want hoe kon iemand nu denken dat ik de moeder van mijn zes jaar jongere zus zou zijn? Toen de eerste reactie wat bezonken was raakte ik toch nieuwsgierig naar of ik nu zo oud overkom, of dat mijn zusje er erg jong uitziet. Hierop verklaarde de chauffeur: “Omdat jullie er heel anders uitzien dan Chinezen kan ik nooit goed inschatten hoe oud buitenlanders zijn. Maar jouw gezicht en armen zitten onder de ouderdomsvlekken, dus jong kun je niet zijn!”

3) Eind mei is het in Beijing al over de dertig graden. Toen ik afgelopen weekend samen met de moeder van Zhang Yang en een vriendin van haar een uitstapje naar de vrije natuur in een buitenwijk van Beijing maakte, kwam tijdens de lunch het gespreksonderwerp op mijn huid en sproeten. Ik kreeg het (ongetwijfeld goedbedoelde) commentaar toegeworpen dat ik a) zomaar zonder paraplu in de volle zon rondliep en b) ook geen reflecterende zonneklep droeg om mijn gezicht tegen bruin worden te beschermen. Mijn gezicht en armen werden aan een nauwgezet onderzoek onderworpen. Toen ze bij twee wat grotere sproeten op mijn arm aankwamen kreeg ik het aanbod om toch maar eens bij een Chinese arts langs te gaan. Die twee sproeten waren immers wel groot, de dames maakten zich een beetje zorgen. Het heeft me heel wat moeite gekost om ze ervan te overtuigen dat sproeten geen wildgroeiende moedervlekken zijn en dus niet gevaarlijk. Gelukkig volgden twee mannen aan de tafel naast ons ongegeneerd het gesprek, en wilden zij graag bijdragen dat ik gelijk had: de westerse huid is heel anders dan de Chinese. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat sproeten in het westen niet als lelijk worden beschouwd, en dat we niet koste wat kost een witte huid willen behouden maar in de zomer juist graag in de zon lopen en een beetje bruin worden. Dat bruin worden in het westen als gezond wordt gezien, en sproeten als vrolijk en spontaan. Mijn betoog werd slechts met wat ge-‘hm hm’ en hoofdgeknik beantwoord.

Gezien de enorme markt die er in China is voor producten die de huid witter maken, is hun reactie wel te begrijpen. En ergens pakt deze Chinese visie op de (westerse) huid niet helemaal verkeerd uit voor mij: sproeten mogen dan nog wel eens worden verward met ouderdomsvlekken; mijn Hollandse melkflessen worden hier juist mooi gevonden.