Blijkbaar wordt mijn weblog vooral door mensen met voorkennis van China gelezen: het goede antwoord op de poll van vorige week is inderdaad B: Ouders zoeken een geschikte huwelijkspartner voor hun ongehuwde zoon of dochter.

Het Zhōng​shān park is het meest centraal gelegen park in Beijing. Hoewel er in het park veel paviljoens en tempels zijn, is voor mij de grootste attractie de ‘handel’ in ongehuwde zoons en dochters die er iedere zondagmiddag plaatsvindt. Ouders zetten de basiseigenschappen van hun enig kind op een A4’tje en hopen een goede huwelijkskandidaat te vinden tussen de langstrekkende menigte, die waarschijnlijk door de bomen het bos niet ziet omdat alle advertenties erg summier zijn en sterk op elkaar lijken. Hier een voorbeeld:

AMERIKA. Meisje uit Beijing, geboren in 1984, lengte 1.66m, zacht en rustig voorkomen, mooi. Werkt momenteel aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit en zoekt een man om vriendschap mee te beginnen die in Amerika werkt, met minstens een bachelor graad in studie, lengte 1.74 of langer, leeftijd tussen de 29 en 35 jaar. Contact: 13811362155.

Waarom bieden zichzelf respecterende ouders hun kinderen op deze manier aan op de huwelijksmarkt? En belangrijker: waarom gaan jongvolwassenen ermee akkoord dat hun ouders hen op deze manier aan de man/vrouw willen brengen?

De Chinese huwelijksmarkt zit wat ingewikkelder in elkaar dan de Nederlandse. Chinezen zijn hierin vooral pragmatisch: de Confucianistische hoekstenen van de samenleving zijn harmonie en stabiliteit, en in een harmonieuze samenleving heeft iedereen zijn eigen rol, waarvan de  belangrijkste trouwen en voor (bij voorkeur mannelijk) nageslacht zorgen is. Kinderen die buiten het huwelijk worden geboren kunnen in China in principe niet officieel worden geregistreerd. Dit brengt erg veel problemen met zich mee, want geen registratie = geen identiteitskaart, geen sociale voorzieningen en dus eigenlijk geen bestaansrecht. Trouwen is in China daarom een must; het is anno 2012 nog steeds hoogst ongebruikelijk om niet te trouwen. Daarbij zit de Confucianistische geest ook nu nog zozeer in Chinese jongeren verankerd, dat geen kinderen krijgen en niet trouwen überhaupt niet in hen opkomt.

Sinds de invoering van de éénkindpolitiek in 1979 is de druk om te presteren voor de enig-kinderen bijzonder hoog. Ouders willen dat hun enig kroost slaagt in het leven, en investeren alles wat in hun macht ligt in goede scholing. Chinese ouders verbieden hun kinderen meestal om romantische relaties aan te gaan tijdens de studie: alle vrije tijd moet aan studeren worden besteed. Na afstuderen geldt dit in eerste instantie nog steeds: de Chinese arbeidsmarkt is zo concurrerend dat starters geen tijd hebben voor een relatie. Ze moeten al hun energie steken in het maken van overuren, of doen werkervaring in het buitenland op voordat ze een vaste baan in China zoeken.

Dit resulteert in een generatie die er op de leeftijd eind-twintig of begin-dertig pas een beetje aan toekomt om een geschikte levenspartner te zoeken. En dat is dan ook meteen dringend, omdat je nu eenmaal niet al te laat kunt beginnen aan het verwekken van dat belangrijke nageslacht. Deze jongeren hebben dus haast bij het vinden van een partner, en daar eigenlijk nog steeds geen tijd voor omdat de arbeidsmarkt onafgebroken veel van hen vraagt om de concurrentie voor te blijven. En ouders hebben niet eindeloos in de opleiding en buitenlandervaring van hun kind geïnvesteerd om deze zijn/haar carrière vervolgens op een laag pitje te laten zetten.

Het uitgebreide sociale netwerk (guān​xi in het Chinees) waar Chinezen voor vrijwel alles op steunen werkt goed, veel jongeren worden door vrienden of familie aan elkaar voorgesteld en vinden zo hun levenspartner. Er blijft echter een grote groep zoekende en daar speelt de commercie goed op in. Er zijn meer dan genoeg websites waarop vrijgezellen zich in de huwelijksmarkt kunnen zetten en er worden veel kennismakingsbeurzen georganiseerd. Waarom dan nog gebruik maken van de – in onze ogen – achterhaalde manier van met advertenties lopen leuren in het park? Toen ik laatst in het Zhongshan park was, heb ik dat eens gevraagd aan twee bijtijds ogende moeders. Hun verhaal komt in de volgende blog aan bod.