Wang Cailing (60) komt uit Shanghai. Ze heeft een dochter van 29 die na haar studie een aantal jaar voor een Chinese bank in Zuid-Afrika heeft gewerkt. Ze ontwikkelde er de bedrijfsactiviteiten van de bank, maar vond na een paar jaar een baan bij een Zuid-Afrikaanse bank, die haar terug naar China zond om de bank daar in de markt te zetten. Wang is naar het Zhōng​shān​ park gekomen om een man voor haar dochter te zoeken. Die heeft daar zelf in verband met haar nieuwe, drukke baan geen tijd voor. Wang: “Mijn dochter woont net in Beijing, ze kent de stad niet en het is voor haar lastig om nieuwe vrienden te maken. Ze heeft het tot nu toe te druk met haar studie en baan gehad om tijd en energie in een relatie te steken. Ik wil haar helpen”.

Ik merk op dat alle advertenties in het park sterk op elkaar lijken en vrij weinig informatie over de huwelijkskandidaten in spé geven. Hoe selecteert zij wie mogelijk bij haar dochter past? Wang: “Eerlijk gezegd lees ik de advertenties niet echt. Ik kijk globaal naar het geslacht, de leeftijd en of iemand buitenlandervaring heeft. Als dat bij mijn dochters leeftijd en ervaring aansluit, kijk ik naar wie er achter de advertentie staat. Als je de ouders van een man in persoon ziet, weet je gelijk met wat voor soort mensen je te maken hebt.” Goed, maar hoe kun je op basis van leeftijd, werkervaring en type ouders beoordelen of iemand de ware voor je dochter is? Wang: “Chinese mannen zijn in het algemeen minder carrièregericht dan vrouwen. Als een Chinese man in het buitenland heeft gestudeerd of gewerkt, zegt dat veel over hoe hij in het leven staat. Mijn dochter is net terug uit Zuid-Afrika en moet nu wennen aan het leven in China. Als ze iemand heeft die haar ervaringen begrijpt, zal dat haar steunen. Verder vraag ik altijd naar de interesses van een man. Als mensen gemeenschappelijke interesses hebben dan hebben ze iets om over te praten, en dan komt het wel goed”.

Zhou Lihong (54) is een rasechte Beijingse en zoekt eveneens een man voor haar dochter (bouwjaar ’85). Na eerst bij Wang gecheckt te hebben of zij niet toevallig een zoon heeft, vertelt Zhou me waarom ze naar het park komt: “Hier heb je direct persoonlijk contact met de mensen. Je hoort van die vreemde verhalen over datingsites op internet. Bijvoorbeeld dat mannen liegen over hun opleiding, of een foto van een jong model plaatsen terwijl ze zelf oud en lelijk zijn. Nee, daar begin ik niet aan! Doe mij maar gewoon het park, dan weet je tenminste meteen waar je aan toe bent”.

Een aantal advertenties prijst aan wat verstokte vrijgezellen moeten zijn: mannen van 47 waarvoor de ouders de hoop op een echtgenote maar niet op willen geven. Het valt echter op dat het overgrote deel van het aanbod bestaat uit mensen die in de jaren ’80 zijn geboren. Zhou legt uit: “Sinds de invoering van de éénkindpolitiek hebben jongeren het zwaar. Ouders willen hen een goede toekomst geven, en om een goede baan te vinden moeten mensen tegenwoordig lang en ijverig studeren. Dat geldt vooral voor vrouwen, die zijn immers stukken ambitieuzer dan mannen. Kijk eens goed naar de advertenties van mannen: er zitten er niet veel tussen die een master-graad in studie hebben, terwijl bijna alle vrouwen minstens een bachelor hebben. Mijn dochter heeft niet hard gestudeerd om haar leven met een onopgeleide man te delen!”

Dat onopgeleide is voor Zhou niet zozeer belangrijk omdat een echtpaar gemeenschappelijke interesses en een gelijkwaardig denkniveau moet hebben, ze heeft een meer pragmatische reden: “Chinese vrouwen die in hun carrière hebben geïnvesteerd door in het buitenland te studeren of werken, verdienen na terugkomst in China toch minstens 10.000 Yuán per maand (ruim 1000 Euro). Als ze vervolgens trouwen met een man zonder soortgelijke ervaring die een gemiddeld salaris van 3000 Yuan per maand ontvangt, zorgt dat direct voor ongelijkheid in de relatie. Naast een goed inkomen zoeken vrouwen natuurlijk ook iemand waar ze mee kunnen praten, die langer is dan zij en er niet slecht uitziet. Het is erg lastig om een man te vinden die aan al deze zaken voldoet, die komt mijn dochter niet zomaar tegen in het dagelijks leven. Daarom ben ik hier gericht voor haar op zoek.”

Deze openlijke zoektocht naar een geschikte schoonzoon of – dochter zou twintig jaar gelden ondenkbaar zijn geweest in China. Het huwelijk was altijd een privéaangelegenheid; je kind openlijk in de aanbieding doen zou voor gezichtsverlies hebben gezorgd. Een Culturele Revolutie en 30 jaar economische hervormingen hebben hier afbreuk aangedaan; de marktmentaliteit heeft zijn intrede in het persoonlijke leven gedaan.

Ik heb het sneller gezien met de huwelijksmarkt dan Wang en Zhou. Als ik aanstalten maak om naar huis te gaan duiken zij opnieuw de menigte in. Ergens moet toch een goed opgeleide en goed verdienende, knappe, aardige vrijgezel van tussen de 29 en 35 jaar, langer dan 1.74m, met buitenlandervaring en vriendelijke ouders rondlopen die hun dochters gelukkig gaat maken?