Twee Chinese vrienden, Zhang Li en Wang Jiang, hebben mij enorm geholpen bij de registratie die nodig is voor het verkrijgen van een visum. Ik wilde hen mee uit eten nemen om ze te bedanken en had bedacht dat we Italiaans zouden gaan eten, omdat dat eens wat anders is dan altijd maar weer Chinees. Ze vonden dit een goed idee en zo ontmoetten wij elkaar in een Italiaans restaurant in Beijing.

Terwijl ze het menu bekeken zeiden ze niet zoveel. Vooral Wang Jiang keek fronsend naar termen als “Sirloin steak met gepofte aardappel” en “Saffraanrisotto”. Ik probeerde uit te leggen dat tijdens zo’n westerse maaltijd iedereen zelf een gerecht naar keuze bestelt, en dat er daarnaast eventueel bijgerechten zoals een salade of friet gedeeld kunnen worden. Zodra Zhang Li de term “gerechten delen” hoorde, vergat ze voor het gemak even wat ik daarvoor gezegd had, en riep dat ze dat wilde, want zo deed men dat in China. Een Chinese maaltijd bestaat immers uit verschillende gerechten die door de tafelgenoten samen worden gedeeld. Dat iedereen zijn eigen bord voor zijn neus zou hebben staan met daarop zijn eigen eten, dat vond Zhang Li maar niks. Dat was ten eerste niet gezellig, en stel nou dat Wang Jiang een veel lekkerder gerecht besteld bleek te hebben, en zij daar niet van zou kunnen eten? Nee, er zou worden gedeeld. En omdat ze zelf bij het bekijken van het menu door de bomen het bos niet meer zagen en geen idee hadden wat de gerechten inhielden, heb ik maar een aantal verschillende dingen besteld.

De salade die als eerst werd geserveerd was na een paar minuten op. Weggepikt door vier verschillende vorken. De gevulde champignons die volgden waren ook na een paar vorkprikken weg. Toen de hoofdgerechten vervolgens werden opgediend kwam het erop neer dat iedereen een paar happen risotto kreeg, twee punten pizza, een paar ravioli en ¼ bord spaghetti. Als we allemaal ons eigen gerecht zou hebben gegeten zou dit zeker genoeg zijn geweest. Maar op deze manier lukraak wat eten, een paar happen van dit en een paar happen van dat, klopt niet. Tijdens het dessert ging het hetzelfde: een paar hapjes tiramisu en een paar hapjes Siciliaanse rolletjes. En Wang Jiang sloeg bijna achterover van het glaasje Grappa dat ik voor hem had besteld.

Ook al klopte het in mijn westerse ogen niet, beide Chinezen leken zeer content met het etentje. Ze bleven erbij: delen is veel gezelliger. En omdat zij dat zo zagen heb ik er daar verder maar bij gelaten.