Wie na het eten honderd stappen zet…

2

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De omgeving van Beijing is erg geschikt om te hiken. Omdat ik in een polder opgegroeid ben hebben bergen me altijd gefascineerd; hoe kan zo’n ding ineens uit de grond verrijzen? De eerste paar keer dat ik een hike deed, merkte ik dat mijn lichaam daar absoluut niet aan gewend was. Fietsen op een eindeloze rechte polderweg is voor mij een natuurlijk iets, jezelf steeds maar weer omhoog bewegen, steeds weer je ene been hoger zetten dan het andere, daar raakte mijn lichaam snel moe van. Ik herrinner me nog goed dat ik een keer met twee vriendinnen ging hiken. We liepen met z’n drieën hijgend een berg op, het feit dat het die dag ruim 30 graden was deed onze conditie ook geen goed. We hebben een aantal keer een tussenstop gehouden, ieder van ons heeft er onderweg wel een keer over gedacht de hele missie halverwege op te geven en het gemiddelde tempo lag beschamend laag. Toen we uiteindelijk toch de top bereikten voelden we onszelf best stoer. Er was echter iets dat daar afbreuk aan deed.

Onderweg werden we namelijk regelmatig ingehaald door andere mensen. Niet zomaar andere mensen: door Chinezen op leeftijd. Mensen van een jaar of 50 lachten ons vriendelijk toe als ze ons praktisch voorbij huppelden en mensen van boven de 60 gebruikten dan wel een stok als hulpmiddel, ze waren absoluut niet buiten adem en klommen sneller dan wij. Drie gezonde Hollandse meiden in de bloei van hun leven worden tijdens een dagtochtje op een niet al te hoge berg continu ingehaald door mensen die minstens nog een keer zo oud zijn als zij. Wat klopt hier niet?

In Nederland is de gemiddelde oudere niet erg mobiel, hoewel er natuurlijk altijd uitzonderingen zijn. Zo heb ik nog steeds bewondering voor de man van een jaar of 70 die ik iedere ochtend tegenkwam als ik om half 8 naar school fietste. Hij jogde het lange pad langs de dijk af in een hip trainingpak en had ook nog genoeg adem om tegenliggers een vrolijk ‘hallo!’ toe te roepen. Dit soort mensen is in Nederland eerder uitzondering dan regel. In China is dat net andersom. Ga hier op een willekeurige ochtend naar een park en je komt hordes bejaarden tegen die samen bewegen. Ze doen in groepjes aan tài​jí​quán​ met rustige muziek op de achtergrond, of schakelen het meegebrachte transistorradiootje over naar discomuziek en dansen er lustig op los. Soms doen ze spelletjes, bijvoorbeeld een shuttle naar elkaar overschoppen. Zolang het de mensen in beweging houdt is het goed.

De Chinese overheid ziet in dat de jeugd van vandaag de dag het ouderwets vindt om samen in een park  te dansen of aan het langzame taiqi te doen. Daarom worden er maatregelen genomen die beweging onder het volk stimuleren. Een belangrijke daarvan is de aanleg van kleine groepjes apparaten waar je eenvoudig mee kunt bewegen. Waar wij in Nederland speeltuintjes of pleinen hebben waar mensen samen kunnen komen om te kletsen of op een bankje te zitten om te kijken hoe kinderen spelen, investeert de overheid hier in iets dat ik bijna openbare fitnessruimtes zou willen noemen. Het zijn pleintjes waar verschillende soorten apparaten bij elkaar staan, soms dingen die op speeltoestellen lijken maar ook serieuzere apparaten. Zo kun je er samen op een soort van wip zitten waarbij je je beenspieren moet gebruiken om de ander omhoog te krijgen, maar kun je op een ander apparaat keiharde buikspieroefeningen doen. Het is maar net waar je zelf zin in hebt.

Door de beschikbaarheid van dit soort plekken worden mensen gestimuleerd om in beweging te blijven, juist doordat het op een eenvoudige en gezellige manier kan. Waar in Nederland de ‘hangplekken’ voor bejaarden vaak geen succes zijn, komen de mensen hier automatisch naartoe. Op de bovengenoemde wip kun je gezellig kletsen terwijl je in beweging blijft, het lijkt de ideale combinatie. Je hoeft zo geen gekke capriolen uit te halen om regelmatig te bewegen en ook geen duur abonnement af te sluiten bij een sportschool. De dingen zijn soms zo eenvoudig. Een Chinees gezegde luidt: “Wie na het eten 100 stappen zet kan 99 worden”. En hoewel dat simpel klinkt zit er zeker een kern van waarheid in.

2 comments on “Wie na het eten honderd stappen zet…

  1. Els schreef:

    wat denk je dan van… fietsen over de Afsluitdijk? heen en terug!
    geen Hike, maar óók knap… al zijn het dan geen 100 stappen…
    ook in 2013 graag jouw verhalen, Judith!

  2. john schreef:

    Weer een leuk stukje over iets wat wij hier niet kennen. Er zijn inderdaad hangplekken voor ouderen, maar de naam zegt al genoeg.
    Ik denk dat die 100 stappen wel een goed idee is.

    John.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.