Zhang Yang en ik zijn op bezoek bij Xiao Fei (die eigenlijk Qiu Weiming heet) in Zibo, een stad in de provincie Shandong in het oosten van China. Zibo is weliswaar één van de belangrijkste steden in Shandong (volgens de lokale bevolking tenminste), en de vader van Xiao Fei is een hoge pief binnen de Partij. Dat neemt niet weg dat de boiler in de badkamer van het huis van Xiao Fei op zonne-energie werkt. Dat klinkt heel modern maar houdt gewoon in dat douchewater moet worden opgewarmd door de zon. En dat je in maart geen tot weinig warm water hebt wegens te weinig zonlicht.

We blijven een paar dagen, en om nu al die tijd niet te douchen vind ik ook weer zoiets. Xiao Fei ziet daar zelf het probleem niet zo van in, maar wil zijn hooggeëerde buitenlandse gast (zoveel lǎowài komen er niet langs in Zibo) ook geen koude douche geven. Gelukkig weet Wang Lei, een goede vriend van Xiao Fei, daar wel raad op. Hij nodigt Xiao Fei, Zhang Yang en mij uit voor een bezoekje aan het lokale badhuis. Veel over het badhuis vertellen ze me niet, ik word er alleen van verzekerd dat Zhang Yang en ik een privé doucheruimte krijgen en dat we niet onze eigen handdoek mee hoeven te nemen. Xiao Fei en Wang Lei zullen samen in de algemene mannenruimte douchen. Als ik aangeef dat ik het prima vindt om mezelf in de algemene vrouwenruimte te wassen en dat een privéruimte niet nodig is, wuiven ze dat argument meteen weg. Wang Lei trakteert immers en dat wil hij blijkbaar goed doen.

Zo gezegd zo gedaan. Na binnenkomt scheiden onze wegen zich direct. Wang Lei en Xiao Fei naar de algemene doucheruimte, Zhang Yang naar de mannen- en ik naar de vrouwenkleedkamer. Ik vind het een beetje vreemd dat we onszelf eerst in een kleedkamer moeten omkleden en dan pas naar die douchecabine toe kunnen, maar dat zal allemaal wel zo gaan in Zibo. Ik moet mezelf omkleden in wat de algemene vrouwenruimte blijkt te zijn. Een aantal Chinese dames staat zich daar te douchen en slaan mijn binnenkomst ietwat verbaasd gade. Ik krijg een soort van pyjama aan en wordt dan begeleid naar mijn eigen doucheruimte. Die blijkt nog te moeten worden schoongemaakt of zoiets, dus ik sta even in die pyjama op de gang te wachten. Een jonge jongen die blijkbaar in het badhuis werkt is erg nieuwsgierig en vraagt me de oren van het hoofd. Wat kom ik doen in het badhuis? – Mezelf wassen. Wassen? Woon ik dan in Zibo? – Nee, ik ben op bezoek bij een vriend maar die heeft thuis momenteel geen warm douchewater. Ben ik samen met die vriend naar het badhuis gekomen? – Ja. Waar is hij dan? – Zich aan het wassen in de mannenruimte. Ik word een beetje moe van al die vragen, en ook van de grote verbaasdheid over mijn aanwezigheid. Er komen steeds meer personeelsleden meeluisteren naar het gesprek. Gelukkig komt Zhang Yang daar al in zijn pyjama aanlopen, en schijnt onze douchecabine gereed te zijn.

Pas bij binnenkomst valt het kwartje. Het is geen douchecabine, maar een kamer met daarin in een ongelooflijk smoezelig bed, een enorm tv-scherm en achterin een doucheruimte, met daarin iets wat verdacht veel op een behandeltafel lijkt. In principe ben ik verontwaardigd dat niemand mij verteld heeft wat voor etablissement dit is, maar tegelijkertijd is het ook wel weer grappig. We douchen ons snel want we willen zo snel mogelijk weg uit die smoezelige kamer.

Na het ‘douchen’ krijgt iedereen standaard een gratis voetmassage, en we worden naar een ruimte gebracht waar ruim vijftig relaxte stoelen staan, de meeste bezet met tevreden aandoende mannen. Daartussen zitten ook Xiao Fei en Wang Lei, die overigens ook alleen kwamen om te douchen want zoveel keus is er niet aan badhuizen in Zibo. De drie mannen krijgen een voetmassage van bevallige meisjes in uitdagende outfits, ik moet het doen met een jongen die niet veel ouder dan twintig kan zijn en een uitgezakt pak draagt dat lijkt op dat van een tandartsassistent. Hij kan ook nog eens niet masseren.

Maar goed, zo leerde ik wel de Chinese maatschappij eens van een andere kant kennen, daar in Zibo.