De man vat onze stilte verkeerd op en denkt dat we hem niet hebben verstaan. Hij herhaalt zijn vraag en richt zich daarbij niet meer alleen tot mijn collega, maar kijkt ons alledrie aan. Het is duidelijk dat hij in zijn leven niet veel buitenlanders tegengekomen kan zijn. Hij komt niet onbeleefd over, uit zijn ogen straalt nieuwschierigheid. Omdat ik het een beetje suf vind om zijn vraag met “Ja, wij zijn buitenlanders” te beantwoorden, reageer ik door de bal terug te kaatsten met: “U bent zeker een Chinees!”. Hierop reageert de man bijzonder blij. Hij steekt zijn beide duimen in de lucht en bevestigt: “Klopt! Ik ben een Chinees! Jullie zijn buitenlanders hé?” Zijn vriendelijkheid en enthousiasme werken aanstekelijk, en ik bevestig dat wij inderdaad uit het buitenland komen. Ik vraag hem waarom hij denkt dat wij buitenlanders zijn hierop reageert hij triomfantelijk: “Jullie zien er heel anders uit dan Chinezen! Jullie huid is zo wit dat ik al wel dacht dat jullie buitenlanders zijn! Uit welk buitenland komen jullie?” Ik leg uit dat we uit Polen, Engeland en Nederland komen. De man kijkt me daarop niet-begrijpend aan en ik licht toe: “Wij komen uit Europa”. Dit antwoord komt hem wel bekend voor, en hij reageert vrolijk: “Europa, hardstikke goed! Wat doen jullie hier in China?” Ik antwoord dat we bij de European Chamber of Commerce werken, en opnieuw maakt zijn schaapachtige blik duidelijk dat deze informatie niet door hem wordt verwerkt. Daarom verduidelijk ik: “Wij werken in een kantoor”. Hiermee kan de man wel iets, en opnieuw steekt hij blij twee duimen in de lucht: “Jullie werken op kantoor, geweldig!”

Hiermee is zijn informatiebehoefte aangaande de buitenlanders bevredigd, en hij zwaait ons vriendelijk na als hij zijn weg vervolgt. Ik vertaal het gesprek voor mijn Poolse collega die er niets van heeft begrepen, op dat deze man bijzonder enthousiast over ons was na dan. Ze zegt: “Soms voel ik me in China net een filmster”.