1) Samen met Zhang Yang sta ik in bij het metrostation in de buitenwijk Shahe te wachten op de bus. Bij de uitgang van het station is het druk: er staan altijd wel een paar kraampjes waar je jiānbing (Chinese hartige pannenkoeken) en cháyèdàn (eieren hardgekookt in thee) kunt kopen. Ook staat er een heel aantal mannen met fietstaxi’s, die de vraag naar vervoer met de fietstaxi ruimschoots overschrijden. Wij staan daar bij de bushalte, en één van de fietstaxichauffeurs roept terwijl hij naar ons wijst, heel enthousiast en op vol volume naar niemand in het bijzonder: “Ha, kijk! Een Canadees en een Koreaan!” Afkomstig uit Shahe en met dezelfde houding tegenover Koreaans genoemd worden als een Nederlander zou hebben wanneer iemand hem voor bijvoorbeeld Belg aanziet, kan Zhang Yang deze opmerking niet zonder meer over zich heen laten gaan. In plat Beijings roept hij de fietstaxichauffeur dan ook toe dat hij uit Xīnlìtún komt, één van de dorpen in Shahe, dat zijn familie al generaties lang in Xīnlìtún woont en dat hij toch echt niets met Korea te maken heeft. Als ik de chauffeur vervolgens vrolijk in het Chinees toeroep dat ik geen Canadees ben maar een Nederlander, druipt de man min of meer met de staart tussen de benen af. De andere chauffeurs slaan het geheel vrolijk gade.

2) Samen met Zhang Yang sta ik bij een bushalte in het zuiden van Beijing te kijken welke aansluiting we het beste kunnen nemen. Omdat we allebei niet bekend zijn in het zuiden van de stad, vraagt Zhang Yang bevestiging aan een vrouw die naast ons bij de halte staat. Deze vrouw stond mij al een tijdje openlijk aan te staren, en ik zit eerlijk gezegd niet zo te wachten op een gesprek. Ze vertelt Zhang Yang hoe we het beste kunnen reizen, richt haar blik weer op mij en vraagt dan aan Zhang Yang: “Dat is zeker een buitenlander?” Zhang Yang kijkt de vrouw ietwat bevreemd aan, en ik antwoord daarom maar: “Daar heeft u helemaal gelijk in mevrouw, ik ben een buitenlander”, waarop de vrouw vraagt: “Waar kom je dan vandaan?”. Als ik vertel dat ik uit Hélán oftewel Nederland kom, blijft ze me onderzoekend aankijken om vervolgens vast te stellen: “Nee, jij komt niet uit Hénán, mensen uit Hénán hebben een totaal ander accent dan jij!” Ik kan haar het (toch vrij essentiële) verschil tussen Hélán en Hénán vervolgens met de beste wil van de wereld niet aan het verstand brengen.

NB: Hénán is een provincie in het westen van China. Mensen die uit de omgeving van Hénán komen, kunnen de letter L niet uitspreken en vervangen deze in de regel voor een N. Omdat de tonen van de karakters die het woord voor Nederland en het woord voor Henan in het Chinees vormen dezelfde toon hebben, wil dat nog wel eens voor verwarring zorgen.