Als je in Hong Kong de roltrap neemt die je van Central naar de Mid-Levels brengt, kom je langs een oude moskee. Toen ik tijdens een bezoek aan Hong Kong de roltrap nam en langs de moskee kwam, zag ik buiten een bord staan met: ‘Open dag, iedereen welkom!’. Ik dacht: ik ben nog nooit in een moskee geweest, laten we eens gaan kijken.

Deze moskee is een mooi, oud gebouw dat er al sinds 1890 staat. Als ik het terrein oploop zie ik een stel verzuurde mannen met baarden op een bankje zitten, die de wereld nogal onvriendelijk inkijken. Net als ik denk ‘zal ik toch maar niet gaan’, komt er een groepje bezoekers naar buiten. Degene die hun gids lijkt te zijn ziet mij aan komen lopen en wenkt me vriendelijk toe. Het is een boom van een kerel, ik schat hem rond de dertig. Hij zegt het leuk te vinden dat ik interesse in de moskee heb en neemt me mee de gebedshal in.

De ruime hal is vrijwel leeg, blijkbaar trekt de open dag geen horden bezoekers. De jongeman stelt zichzelf voor als Othman. Hij is vriendelijk en open en knoopt een gesprek aan. Hij vraagt wat ik van de islam weet, en ik geef toe dat dat bijzonder weinig is. Hij vraagt naar mijn geloof, en ik moet bekennen dat ik geen geloof aanhang. Dat ik geloofsloos leeft lijkt Othman erger te vinden dan dat ik geen moslim ben. Het gesprek wordt serieuzer, en hij nodigt me uit om het zittend voort te zetten.

En zo zit ik ineens op de grond in een eeuwenoude gebedshal in Hong Kong, waar bebaarde Othman mij bloedserieus uitlegt waarom de islam alomvattend is. Dat agnosticisme van mij vindt hij maar niets. Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak en vraagt mij of ik het zou geloven als hij mij zou vertellen dat die telefoon plotsklaps uit het niets is ontstaan. Ik bevestig dat ik dat inderdaad niet zou geloven, en daar sla ik de spijker volgens Othman op zijn kop, want waarom geloof ik dan wel dat de wereld uit een oerknal is ontstaan?

Hij gaat verder met uitleggen hoe Allah alles heeft geschapen en hoe wij allemaal volgens het woord van Allah dienen te leven. Daar vormt zich voor mij een probleem: als iemand nooit in aanraking gekomen is met de islam omdat hij bijvoorbeeld in een Christelijk land opgroeit en nooit met moslims in contact komt, dan kan Allah hem dat vergeven en mag deze persoon als hij in het hiernamaals voor Allah staat, toch naar het paradijs. Mits hij op dat moment natuurlijk erkent dat Allah de ware God is. Nu Othman mij verteld heeft hoe het daadwerkelijk zit heb ik geen excuus meer, want Allah is op deze manier tot mij gekomen. Als ik zijn grootsheid (of bestaan) nu ontken en mijzelf niet ga verdiepen in de islam, zal ik voor eeuwig branden in de hel.

Het is een interessant gesprek, en na ongeveer een uur komt er een meisje van een jaar of acht met een hoofddoekje me spontaan een pakje appelsap en een koekje brengen. Die mag ik volgens Othman gerust in de gebedshal opeten.

Al pratende kom ik ook wat meer over Othman zelf te weten. Hij komt uit Jemen en zegt te zijn gevlucht omdat het er niet veilig voor hem was. Hij woont nu in Hong Kong samen met zijn vrouw, een Hong Kongnese die protestants is maar niet naar de kerk gaat. Hoewel Othman liever zou zien dat zijn vrouw zich tot de islam bekeert vindt hij het prima dat ze protestants is, want dat betekent dat ze in ieder geval in God gelooft. Hij vindt het erger dat ze niet naar de kerk gaat; als je zegt een geloof aan te hangen dan moet je daar volgens Othman ook naar leven. Daarom heeft hij zijn vrouw verboden om het huis te verlaten, tenzij ze naar de kerk of de moskee gaat. Dat weigert ze tot nu toe, maar dat duurt volgens Othman niet lang meer, want appartementen in Hong Kong zijn zo klein dat ze het niet lang thuis uit zal houden. Hij hoop dat ze er dan voor kiest om naar de moskee te gaan, zodat hij haar langzaam naar het ware geloof kan leiden.

Na bijna twee uur gepraat te hebben geeft Othman aan dat het middaggebed bijna begint en nodigt me uit om het bij te wonen. Blijkbaar bezoeken niet veel vrouwen deze moskee; een klein hoekje achter in de gebedshal wordt afgeschermd met een doek, en dat blijkt de aangewezen plaats te zijn waar vrouwen mogen bidden. In de rest van de enorme hal hebben zich een stuk of vijf mannen verzameld, waaronder een bebaarde Brit. Othman vertelt trots dat zijn ‘good friend’ zich bekeerd heeft, en daarmee een wandeled voorbeeld is van hoe het wél moet. Ik mag mezelf bij de vrouwen voegen of bij de mannen in de grote hal blijven, blijkbaar zijn de regels niet streng voor ongelovigen zoals ik. Ik besluit te gaan en wil Othman als afscheid een hand geven om hem te bedanken voor zijn tijd en het gesprek, maar besef meteen dat dat natuurlijk niet de bedoeling is.

Op weg naar buiten word ik langs een tafel met Korans en aanverwante literatuur geleid, en krijg een Engelse vertaling van de Koran en een boekje met uitleg over de islam in mijn handen gedrukt. Wat ik daarmee gedaan heb? Laten we zeggen dat degene die na mij in de hotelkamer waar ik in Hong Kong sliep verbleef, niet alleen een Bijbel aantrof in het nachtkastje. Zo heb ik iemand in ieder geval een keuze gegeven.