De eerste generatie geadopteerden uit China bereikt inmiddels een volwassen leeftijd. Miu Buenen (18) kwam in 2002 naar Nederland, na de eerste twee jaar van haar leven in geboorteland China te hebben doorgebracht. China2025.nl sprak haar over hoe het is om als geadopteerde op te groeien, en de invloed die de adoptie op haar leven heeft.

“Toen ik acht maanden oud was ben ik door politieagenten gevonden in de stad Kunming. Ik was te vondeling gelegd, mijn biologische ouders hebben daarbij geen informatie over mij achtergelaten. Als geboortedatum kreeg ik in het weeshuis 10 oktober 2000 mee, maar wat mijn exacte geboortedatum is weet ik niet. Ook had ik geen naam. In het weeshuis kreeg ik de naam Guang Guangni, maar de naam Guang verwijst slechts naar het gebied waar ik gevonden ben en ni betekent meisje. Waar ik precies vandaan kom en wie ik ben, is niet duidelijk.”

Zo begint het levensverhaal van de inmiddels jongvolwassen vrouw die uiteindelijk in Brabant op zou groeien onder de naam Miu Buenen. Ze vond een thuis bij Nederlandse ouders, en een oudere zus die het levenslicht in Guatemala zag. Maar ondanks de warme familie die Nederland haar thuis maakte, worstelt Miu met haar afkomst en ziet ze China ook als thuisland.

Een moeilijke start

“Nadat ik werd gevonden, werd naar een weeshuis gebracht, waar na twee maanden pas duidelijk werd dat ik een gaatje in mijn hartwand had. Daar ben ik toen meteen aan geopereerd. Na een periode aangesterkt te hebben bij een pleeggezin werd ik naar het weeshuis teruggebracht, waarna ik ‘klaar’ was voor adoptie. Rond mijn tweede verjaardag ben ik door mijn Nederlandse ouders geadopteerd.”

Miu geeft aan ze het de eerste periode in Nederland erg moeilijk had. “Omdat ik tijdens mijn eerste jaren in China van weeshuis naar ziekenhuis, pleeggezin en weer terug ben gegaan, zag ik veel verschillende mensen, waar ik mezelf niet aan kon hechten. In Nederland kreeg ik weer allemaal nieuwe indrukken en gezichten te verwerken. In het begin had ik daarom veel huilbuien en zocht negatieve aandacht. Dat was natuurlijk niet alleen moeilijk voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving.”

Niet leven maar overleven

Hoewel Miu’s zus ook is geadopteerd, beginnen hun levensverhalen op een compleet andere manier. “Rosa kwam als baby naar Nederland en weet wie haar biologische moeder is. Guatemala is in dat opzicht heel anders dan China. Rosa heeft doordat ze zo jong al naar Nederland kwam, geen behoefte aan het opzoeken van haar afkomst. In 2016 zijn we als gezin op vakantie naar Guatemala gegaan, en hoewel ik daar merkte dat het haar toch wel raakte, praat ze niet graag over haar gevoelens bij de adoptie.”

Dat maakt het voor Miu lastig om de gevoelens over haar eigen adoptie te bespreken, zelfs met haar familie. “Het gevoel dat ik vooral dankbaar naar mijn adoptieouders moest zijn, is heel sterk. Ik had het gevoel dat als ik vragen over mijn afkomst zou stellen, ik niet loyaal genoeg naar hen toe zou zijn. Omdat mijn zus daarnaast geen interesse in haar geboorteland heeft, kon ik mijn gevoelens maar moeilijk kwijt.”

Door al deze emoties op te kroppen, raakte Miu emotioneel geblokkeerd. “Door mijn hartafwijking heb ik sinds mijn geboorte moeten vechten om te overleven. En dat is voor mij zo gebleven. Ik heb het gevoel niet te leven, maar te overleven.” Het werd zo erg, dat Miu twee ingrijpende besluiten heeft genomen. “Ik heb een schooljaar gedoubleerd, en ben gaan praten met een therapeute. Mijn therapeute heeft zelf ook een adoptieachtergrond, zij is in Nepal geboren. Ik had iemand nodig om mee te praten buiten mijn ouders en zus. Ik wilde mijn ouders niet kwetsen en zocht iemand aan wie ik niet alles vanaf nul uit zou hoeven leggen.” Deze sessies hebben Miu enorm geholpen, omdat ze tips en advies kreeg waar ze echt iets aan had.

Eigen Wortels

Ook het besluit om een schooljaar over te doen haalde druk van de ketel. “Ik heb hierdoor de tijd gehad om acht maanden aan mijn profielwerkstuk te werken. Dit is een glossy tijdschrift geworden over adoptie, met de titel “Eigen Wortels”. Ik heb andere geadopteerden geïnterviewd, het proces van het uitwerken heeft me geholpen om mijn eigen adoptie wat meer te accepteren. Ik ben trots op het resultaat.”

Tot het moment dat Miu met de therapeutische sessies begon, was ze erg bezig met haar adoptie en met China. Inmiddels neemt ze bewust afstand, omdat ze nu weer goed in haar vel zit, en dat zo wil houden. “Vorig jaar heb ik een cursus ‘roots zoeken’ gedaan, samen met drie andere meiden die in China geboren zijn. Zij gaan buiten de sessies ook met elkaar om, en betrekken mij daarin. Ik merk dat ik toch sneller een connectie met andere geadopteerden heb.”

Hoewel Miu in een overwegend “witte” omgeving is opgegroeid, geeft ze aan het contact met Nederlanders met een ander geboorteland of andere afkomst inmiddels op te zoeken. “Op school zit één ander meisje dat uit China geadopteerd is, en een Vietnamees meisje. Vanuit onze Aziatische afkomst heb ik het contact met hen bewust opgezocht. Ook was mijn eerste vriend geadopteerd, uit Guatemala, en is mijn huidige vriend van Arabische afkomst.”

Een vat vol tegenstrijdigheden

Het verwerken van de adoptie lijkt voor Miu een innerlijke strijd met veel tegenstrijdigheden. “Ik ben heel nieuwsgierig naar mijn afkomst. Ik heb het gevoel een band te hebben met mijn biologische moeder, als dat niet zo zou zijn dan zou de adoptie me niet zo bezig houden. Maar het gaat verder dan dat: ik ben benieuwd naar China, naar de samenleving die mij heeft voortgebracht.” Tegelijkertijd geeft Miu aan bang te zijn voor wat ze in China zou kunnen vinden. En dergelijke tegenstrijdigheden vormen de kern van haar moeilijke relatie met de adoptie. “Ik ben nu op een punt dat ik positief naar het leven kijk. En begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik in Nederland terecht ben gekomen, en heb het hier goed. Maar ik weet niet wanneer ik geboren ben, hoe ik heet en waar ik vandaan kom. Dit alles samen vormt mijn identiteit. Die niet kennen, maakt opgroeien als geadopteerde tot een soort rouwproces.”

Miu benadrukt dat adoptie positieve kanten heeft. “Mijn biologische ouders zullen hun redenen hebben gehad om me af te staan, waarschijnlijk konden ze me geen goede toekomst bieden. En door mij te adopteren, hebben mijn adoptieouders hun kinderwens in vervulling kunnen laten gaan. Maar alles in overweging genomen, vind ik internationale adoptie toch overwegend negatief. Je rukt een kind weg uit de vertrouwde omgeving. Ik kan mezelf nu nooit meer thuis voelen in China, maar ben ook niet volledig thuis in Nederland.”

Toch blijft Miu positief. “Mijn gevoelens over de adoptie zullen altijd deel uitmaken van wie ik ben, maar zolang ik mezelf daar van bewust ben, kan ik het een plek geven. Wel vind ik het belangrijk dat adoptie en de negatieve effecten daarvan, beter bespreekbaar worden. Het is toch nog een taboe onderwerp, en ik hoop dat daar verandering in komt.”

Miu houdt een persoonlijk blog bij over haar gedachten en meningen over adoptie. De glossy die zij als profielwerkstuk maakte, is hier online beschikbaar.

Dit artikel werd op woensdag 23 januari 2019 gepubliceerd op China2025.nl, een crowdblog gemaakt voor en door Nederlandse China professionals. Het blog heeft als doel om het Nederlandse China netwerk te stimuleren door ervaringen en kennis uit te wisselen. De artikelen die ik schrijf voor China2025.nl plaats ik ook op JudithinChina.com.