Ik was op zoek naar een zwembad in Wuhan. Een schoon zwembad, dichtbij huis. Nu staan we in dit digitale tijdperk voor niets: een lijst met zwembaden in verschillende wijken van de stad was online snel gevonden, en ik stapte op de fiets om de dichtstbijzijnde eens te bekijken.

Bij het adres waar het zwembad zou moeten zijn trof ik echter het volgende aan:

Nergens stond vermeld dat er een zwembad was, maar met het ‘Yoga en Pilates’ was ik ook wel tevreden; een goede yogaschool in de buurt is ook niet verkeerd. Ik zette mijn fiets op slot en ging naar binnen om naar het lesrooster te vragen.

De jongeman achter de balie keek me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen toen ik hem naar de prijzen van de yogalessen vroeg. Of dit kwam omdat er Chinees uit de mond van deze lǎowài kwam of omdat hij de vraag absurd vond werd niet duidelijk, maar hij was stellig: Yoga?! Waar heb je het over?! Mijn uitleg dat het Engels buiten de ingang duidelijk aangaf dat het een yogaschool zou moeten zijn leek hij niet te registeren. Hij bleef zijn hoofd schudden.

Ondertussen viel mij op dat a) de ruimte verdacht naar chloor rook en b) er badkleding werd verkocht . Dus vroeg ik: als jullie geen yogaschool zijn, zijn jullie dan een zwembad? De receptionist bleef me aankijken alsof ik niet goed snik was: natuurlijk was ik in een zwembad. Ik vroeg of ik even naar het bad mocht kijken en hij gebaarde vaag dat ik naar achteren kon lopen, waar ik inderdaad een zwembad aantrof.

Waar ik nu dus twee keer per week baantjes trek, ik heb een jaarkaart aangeschaft. De verwarring over de yoga en pilates deed ik af als Chinglish; de eigenaar sprak waarschijnlijk geen Engels en had zomaar wat Engelse woorden die hij ergens gerelateerd aan sport was tegengekomen boven de deur gezet.

Wat stond er echter op mijn officiële kaart, toen ik deze een week na aanvraag ontving?

Juist. Een zwembad met een identiteitscrisis.