Nana Wang (33) studeerde IT in haar thuisprovincie Heilongjiang, en kon na afstuderen alleen een baan vinden waarmee ze slechts￥300 per maand verdiende. Omdat Nana daar geen toekomst in zag, besloot ze in 2002 om, samen met haar ouders, naar de hoofdstad Beijing te verhuizen. Lees vandaag hoe het Nana, één van de vele migranten in China’s hoofdstad, sindsdien is vergaan.

De verhuizing naar Beijing was volgens Nana een goede stap, alleen al omdat ze met haar eerste baan in de hoofdstad￥800 per maand verdiende. “Het was echter een hele zware baan in de onroerend goed sector, met lange dagen en collega’s die beter waren opgeleid dan ik. Het was een goede opstap, maar toch ben ik snel ander werk gaan zoeken”.

Zelfontwikkeling

De tweede baan die Nana in Beijing vond lag haar beter, omdat deze meer mogelijkheden tot zelfontwikkeling bood. “Ik bouwde al websites, en heb mezelf geleerd om met Photoshop te werken en videomateriaal te monteren. Eén van de projecten waar ik aan werkte was het monteren van filmpjes om Engels mee te leren. Hierdoor leerde ik de taal zelf ook langzaam.

Eén van mijn collega’s kwam uit Bulgarije, en om met hem te kunnen communiceren ben ik actiever Engels gaan studeren. Omdat hij vrijwel geen Chinees sprak vroeg hij eens mijn hulp met het kopen van een computer, maar we zijn toen door de verkoper opgelicht. Dat heeft me extra gemotiveerd om beter Engels te leren spreken; ik wilde mezelf in dergelijke situaties duidelijk uit kunnen drukken.”

Via deze collega kwam Nana terecht bij de website the Beijinger, met onder andere een forum waar (buitenlandse) bedrijven vacatures kunnen plaatsen. “Ik wilde in een internationale omgeving werken, en vond via the Beijinger een baan bij een Brits bedrijf. In het begin was dat wel lastig, ik kon namelijk niet alle Engelstalige e-mails die ik ontving goed begrijpen. Een collega uit Gabon die ook Chinees sprak, heeft me in het begin heel erg geholpen met het vertalen van dat soort e-mails. Zo raakte ik langzaam steeds meer thuis in die baan.”

Huwelijk

In Beijing had Nana een relatie gekregen met een jongen die een paar jaar jonger was dan zijzelf. Deze liep echter stuk. Nana naderde inmiddels de dertig, en haar ouders zetten haar onder druk om een nieuwe man te vinden om mee te trouwen. Daarover zegt Nana: “Mijn ouders vroegen bij hun vrienden of ze niet een vrijgezelle jongen van mijn leeftijd kenden. Ik was echter nog de breuk met mijn ex aan het verwerken en had geen behoefte aan een nieuwe vriend. Omdat mijn ouders er maar over bleven doorgaan, ben ik uiteindelijk akkoord gegaan om de zoon van een vriend van mijn vader te ontmoeten. Een afspraak kon geen kwaad, dacht ik.

Toen ik echter hoorde wat voor iemand het precies was had ik eigenlijk al geen zin meer; hij was precies 9 dagen jonger dan mijn ex. Ik vond het te dicht bij het verleden komen, maar toen was de afspraak al gemaakt en kon ik er eigenlijk niet meer onder uit.”

Uiteindelijk is Nana blij dat ze toch naar deze afspraak is gegaan, inmiddels is ze met deze jongen getrouwd. “We ontmoetten elkaar voor het eerst eind februari en zijn medio mei van dat jaar getrouwd. Nog geen jaar later werd onze dochter geboren.” Of dat niet wat snel ging? Volgens Nana is het allemaal heel logisch gelopen: “We hebben dezelfde interesses, dezelfde ideeën over het leven en hetzelfde gevoel voor humor. Hij kan me aan het lachen maken en ik voel mezelf bij hem op mijn gemak. Ik denk dat dat de basis van een goede relatie is: dat je prettig samen kunt leven. Liefde en passie zijn volgens mij overgewaardeerd. Echte liefde moet zich langzaam ontwikkelen, en zo gaat het bij ons. We willen allebei een eenvoudig leven en hoeven geen ‘wilde haren’ kwijt te raken, dus ik vind het zo prima”.

Zelfstandigheid

Volgens Nana zoeken veel Chinese vrouwen een rijke man die hen kan onderhouden, zij zelf echter niet. “Als je toestaat dat een man je onderhoudt, is niets van jezelf. Voor mij is de basis van een goed huwelijk dat je samen aan de toekomst bouwt en daar allebei in investeert. Dat doen mijn man en ik nu. Het kan makkelijk lijken om volledig op een man te leunen, ik voel mezelf echter geruster als ik mijn eigen inkomen verdien.” Daarom werkt Nana, naast haar fulltime baan, als freelance ontwerper. “Ik werk dan wel voor een buitenlands bedrijf, het salaris is niet hoog en alle bijverdiensten zijn welkom. We hebben een hypotheek en de opvoeding van een kind is duur in China. Alleen aan geïmporteerd melkpoeder zijn we iedere maand al een klein vermogen kwijt.”

Nana en haar man delen een appartement met Nana’s ouders en haar oma, die inmiddels ook uit Heilongjiang is overgekomen. Over een gebrek aan privacy in deze manier van samenleven is Nana kort: “We zijn nu jong en moeten chīkǔ – hard werken en investeren in de toekomst. Ik wil best een eigen huis voor mijn gezin, maar dat kunnen we onszelf met de huidige huizenprijzen in Beijing gewoonweg niet veroorloven”.

Dat samenwonen met je ouders ook zo zijn voordelen heeft geeft Nana vervolgens glimlachend toe: “En het is eigenlijk wel fijn dat mijn moeder het huishouden doet en ’s avonds voor ons kookt.”

Dit artikel werd op maandag 4 april gepubliceerd op China2025.nl, een crowdblog gemaakt voor en door Nederlandse China professionals. Het blog heeft als doel om het Nederlandse China netwerk te stimuleren door ervaringen en kennis uit te wisselen. De artikelen die ik schrijf voor China2025.nl plaats ik ook op JudithinChina.com.