Zhang Li en Wang Jiang zijn al sinds het begin van hun studie bij elkaar en besloten al jong dat een carrière binnen een Chinees bedrijf niets voor hen was. Samen runnen ze het reisbureau Amazing World (Yolytour), gevestigd in Beijing. Vandaag vertellen ze op China2025.nl over hoe ze tot het oprichten van een gezamenlijk bedrijf kwamen en hoe het is om als zelfstandige in China te werken.

“Ik heb Engels gericht op toerisme gestudeerd”, begint Zhang Li. “Na afstuderen vond een baan bij een reisbureau waar ik een vergoeding van ¥100 per week kreeg. Dat is natuurlijk geen geld, maar zo kreeg ik wel de kans om werkervaring op te doen.”

Al snel legde ze contacten binnen de sector, en vond een stage waarvoor ze een vergoeding van ¥1,000 per maand kreeg: “De meeste bedrijven in China willen hun medewerkers zo weinig mogelijk kennis geven om te voorkomen dat ze hun ervaringen meenemen naar een beter betalende concurrent. Bij een reisbureau houdt dat in dat één medewerker alleen vliegtickets mag boeken, anderen alleen visumaanvragen voor één bepaald land mogen behandelen enzovoort. In dit bedrijf deden werknemers echter alle taken, en zo heb ik heel breed geleerd hoe de sector in elkaar zit.”

Hoewel het een drukke baan was, vond Zhang Li het aanvankelijk leuk werk: “Door reizen naar verschillende landen te behandelen leerde ik veel. Zo zijn er standaard reizen waarbij de Benelux binnen één week wordt bezocht, of Oostenrijk en Zwitserland in vijf dagen. Ik leerde aan klanten uit te leggen welke toeristische attracties ze in Europa en de V.S. het beste kunnen bezoeken. Veel mensen dachten daarom dat ik zelf overal geweest was, maar niets is minder waar. Ik ben zelf niet verder gekomen dan Maleisië en Japan”, bekent ze.

Na een jaar nam de werkdruk toe, maar begon Zhang Li ook nadelen aan het toerisme te zien: “Veel klanten kon het niets schelen hoe goed mijn service was, ze wilden alleen zo goedkoop mogelijk reizen. Sommigen schoven alles wat fout ging op mij persoonlijk af. Zo vroeg een klant ons om een binnenlandse vlucht te boeken naar een stad die zo onbekend is, dat er in het vliegtuig geen business class stoelen waren. De klant in kwestie was een rijke stinkerd, en werd zó kwaad dat ik het had aangedurfd om een economy class ticket voor hem te boeken, dat hij me uitschold.”

Zhang Li geeft aan dat ze op een gegeven moment hartkloppingen kreeg als haar telefoon afging, omdat ze verwachtte dat het wel weer een boze klant zou zijn. “Maar inmiddels wist ik ook wat de winstmarges op tickets zijn, welk bedrag je voor een visumaanvraag kunt vragen en hoe de sector in elkaar steekt.” Hier kwam Wang Jiang in beeld.

De stap naar zelfstandigheid

Hoewel Wang Jiang al lang een relatie met Zhang Li had, heeft hij zelf een studie in ICT gevolgd en nooit de intentie gehad om het toerisme in te gaan: “Eerlijk gezegd houd ik niet van mensen en ook niet van de dienstverlenende sector”, zegt hij daarover. Maar toen zijn moeder plotseling overleed, kreeg hij het mentaal zo zwaar dat hij zijn baan acuut opzegde. “Ik heb mezelf een tijdje onderhouden door scripties te schrijven voor studenten, wat op zich niet slecht verdiende.”  In die periode besloot Zhang Li dat ze de druk van haar baan niet langer kon verdragen, en stelde voor om zelf een bedrijf te beginnen. Wang Jiang: “De erfenis van mijn moeder hebben we bijna volledig in Amazing World (in het Chinees 奇乐世界旅游网) geïnvesteerd.”

Natuurlijk ging het niet meteen van een leien dakje. Zo was er de oude klasgenoot van Zhang Li die een Amerikaans visum wilde aanvragen. Amazing World diende de aanvraag in, maar deze werd afgewezen omdat de vriendin bepaalde documenten niet kon overleggen. Een volgende visumaanvraag voor Japan werd eveneens afgewezen. “Die vriendin durfde me daarna nog te vragen of we een Schengenvisum voor haar aan konden vragen, maar ik heb gezegd dat ik niet de kans wilde lopen haar een derde afwijzing te bezorgen”, zegt Zhang Li. Wang Jiang voegt toe: “Een groot reisgezelschap boekte via ons een groepsreis naar India. Daarvoor hebben we veel kosten voorgeschoten, maar uiteindelijk niets meer van ze vernomen. Dat heeft ons bijna een ton gekost.” Daarop verzucht Zhang Li: “Van dat soort dingen leer je veel.”

Wang Jiang gaat verder: “Het was lastig om naamsbekendheid te verwerven. In het begin wilden we geen nee verkopen en pakten we alles aan. Al snel kregen we door dat losse hotelboekingen ons niets opleverden, en hebben we geïnvesteerd in een online campagne voor het aanvragen van Amerikaanse visa. Dat leverde meteen twee klanten op.”

Onzekere sector

Via advertentiecampagnes op de indertijd nog nieuwe zoekmachine Baidu kwamen geen grote klanten binnen. Totdat Wang Jiang op een reisforum de vraag “Wat is een goed reisbureau in Beijing?” op persoonlijke titel beantwoordde met “Amazing World”, waarop ze een aanvraag voor een groepsreis vanuit Shanghai binnenkregen. “Die eerste grote klus leidde tot mond-op-mondreclame, en zo ging het balletje rollen”, zegt hij. “We legden de nadruk op service maar letten ook op korting, want dat spreekt mensen aan.”

Ze zijn het erover eens dat de zaken inmiddels goed lopen, maar dat de Chinese maatschappij vooral in het toerisme geen zekerheden biedt. Wang Jiang: “Toerisme is erg seizoensgebonden. En in 2003 hadden we door de SARS-uitbraak maandenlang geen werk, omdat mensen niet mochten reizen.”

Hoewel Wang Jiang inmiddels net zozeer thuis is in de sector als Zhang Li, houdt hij een slag om de arm: “Of we dit altijd zullen blijven doen kan ik niet zeggen. Zeker het behandelen van visumaanvragen brengt risico’s met zich mee, omdat een kleine fout al tot een afwijzing kan leiden. Misschien doen we dit nog vijf jaar om genoeg geld te verdienen om in een restaurant te investeren. Dat lijkt me minder stressvol.”

Dit artikel werd op 21 augustus 2014 gepubliceerd op China2025.nl, een crowdblog voor en door Nederlandse China professionals. Het blog heeft als doel om het Nederlandse China netwerk te stimuleren door ervaringen en kennis uit te wisselen. De artikelen die ik schrijf voor China2025 plaats ik ook op JudithinChina.com.