Eerder berichtte ik hier over hoe de lucht in Beijing ineens dagenlang staalblauw kan zijn als er een buitenlandse delegatie die de luchtkwaliteit onderzoekt langskomt. En over dat de luchtkwaliteit één van de belangrijke nadelen is aan het (verder overigens fantastische) wonen in China. En dat veel buitenlanders zich teveel richten op de luchtkwaliteitsmetingen van de Amerikaanse ambassade, die tegenwoordig altijd en overal op te vragen zijn.

Het is zo dat de lucht hier de ene dag staalblauw en prachtig kan zijn en dat het vervuilingniveau nog geen twee dagen later zó opgelopen is dat de meters alleen ‘onmeetbaar’ uitslaan. Voor mij is de beste graadmeter het uitzicht dat ik vanachter mijn bureau op kantoor heb. Vanaf de negende verdieping zie ik daar op goede dagen de bergen ten noorden van de stad. Op slechte dagen zijn gebouwen die op slechts een steenworp afstand staan verscholen achter een dikke laag smog.

Voor mijn gevoel wordt het langzaam beter en zijn er steeds meer goede (of gemiddelde) dagen dan slechte. Er zijn echter van die dagen dat ik mezelf verzucht: waarom? Daar kan ik lang en kort over praten, het enorme verschil wordt pas duidelijk als je het zelf ziet. Bij dezen dus, speciaal voor jullie: een goede dag en een slechte dag in Beijing, vanuit mijn kantoor gezien: