Laatst maakten Zhang Yang en ik samen met vrienden een roadtrip naar de boeddhistische grotten en het hangende klooster bij Datong. Het mooie aan een roadtrip is dat je onderweg onverwachte dingen tegen kunt komen, en dat was ook deze keer het geval.

Er is een mooie nieuwe snelweg aangelegd die Beijing en de provincie Hebei verbindt met de achterliggende gebieden. De snelweg is het enige moderne aan Hebei; een provincie die uit landbouwgrond en kleine dorpjes bestaat en waar geen noemenswaardige stad te vinden is. Wij reden over de snelweg door de middle of nowhere, en ineens staat daar vlak naast de weg een enorme kerk. Zo een met twee markante torens met kruizen erop en al. Trouwe lezers weten dat ik ‘iets heb’ met katholieke kerken op het Chinese platteland, dus reden we prompt de snelweg af om uit te zoeken waar die kerk zo ineens vandaan kwam.

Zodra we de snelweg af waren zagen we de kerk niet meer, dus vroeg Zhang Yang aan de eerste de beste persoon die we tegenkwamen hoe we er naartoe konden rijden. Zo hoorden we dat er drie katholieke kerken in de directe nabijheid waren. De missionarissen hebben hun werk dus ook in Hebei goed gedaan. Een landweggetje leidde naar het dorp waar de kerk staat, maar deze liep in het niets uit op een kleine akker. Waar de boer achter een hoop bakstenen uit het zicht van het dorp, maar precies in ons zicht, met de broek op de knieën een grote boodschap zat te doen. Op het platteland in Hebei zijn niet overal openbare toiletten…

We moesten een stukje steil naar beneden rijden door een vrij diepe modderplas (lang leve de Jeep waar we in reden!), en kwamen uit op een verharde weg in het dorp. Waar ons de weg direct geblokkeerd werd door een kudde geiten. Zhang Yang wist toen naar eigen zeggen meteen dat we goed zaten, omdat de geitenhoeders zodra ze onze Jeep zagen, de kudde direct naar de kant leidden zodat wij er langs konden. In China zijn alleen katholieken zo vriendelijk tegen vreemden, dacht Zhang Yang geleerd te hebben tijdens onze vorige roadtrip. Na een paar bochten genomen te hebben stonden we recht voor de enorme kerk. Waarvan het hek op slot was, en waar ook niemand in de buurt leek te zijn.

Onze komst was niet onopgemerkt gebleven, een groep jongens volgde ons op de voet. In Hebei neemt men het wat minder nauw met de regels, want een jongen van hooguit een jaar of tien reed zelfverzekerd rond op een scooter. Hoewel Zhang Yang niet veel met de katholieke kerk op heeft, steunt hij mijn fanatisme hierin meer dan volledig. Hij sprong zó bij de jongen achterop de scooter en vroeg om hem naar de pastoor te brengen. De jongen had geen tweede aansporing nodig, en nog geen tien minuten later kwam Zhang Yang aangelopen met een man van middelbare leeftijd. Door zijn zware plattelandsaccent konden zowel Zhang Yang als ik hem amper verstaan.

De man stelde zichzelf voor als ‘oom Liu‘, en hij leek wat onwillig om ons naar binnen te laten. De pastoor was op werkbezoek in een ander dorp, oom Liu bewaarde alleen de sleutel van de toegangspoort. Gelukkig heeft Zhang Yang een vlotte babbel, dus een verhaal over mijn verre voorvader Jan Buis en dat ik het mijn levensmissie (jaja) had gemaakt om katholieke kerken op het Chinese platteland in kaart te brengen, deed de beste man al snel besluiten om ons toch naar binnen te laten. Ik wees hem erop dat er boven de toegangspoort Jìnlái kànkan ba! stond, wat ‘Kom maar binnen kijken!’ betekent. Oom Liu stelde dat dit woorden van Jezus zelf zijn. (En wie weet waar in de bijbel dit staat, of van welke uitspraak dit een [zeer vrije?] vertaling kan zijn mag het me zeggen…)

Toen we rustig pratend naar de kerk liepen verzocht oom Liu ons dringend om in de kerk toch vooral niet te praten, want dat hoort niet in het huis van God. Bij binnenkomst maakte hij een diepe knieval naar het altaar en sloeg een kruis. Het viel ons op hoe westers de kerk eruit zag en hoe goed onderhouden deze was. Er was een enorm orgel en een prachtig houten plafond. Achter de kerk lag een begraafplaats, waar volgens oom Liu alle pastoors hun laatste rustplaats hebben. Hij sprak over de huidige pastoor alsof hij er vanuit ging dat wij wel wisten wie dat was, zo bekend zou hij zijn.

Daarnaast maakten we uit zijn onduidelijke plattelandsdialect op dat deze kerk slechts tien jaar oud is, en dat de huidige pastoor deze heeft laten bouwen als vervanging van een oude kerk die er al heel lang stond. De kerk is niet gesticht door welke buitenlandse missie dan ook, maar wordt volledig onderhouden door de lokale bevolking. In Hebei en de naastgelegen provincie Shanxi zijn veel kolenmijnen, en rijke mijnbazen investeren hun fortuin blijkbaar graag in de kerk. Oom Liu benadrukte stellig dat de kerk ook niets van doen heeft met de officiële Chinese kerk die is goedgekeurd door de Communistische Partij. Ik moet zeggen dat het voor een onofficiële thuiskerk een nogal opvallend gebouw is zo vlak langs de snelweg, maar goed. Volgens oom Liu is het hele dorp katholiek en staan de mensen in het huidige oogstseizoen om 4 uur op om op het land te werken, gaan ze om 6 uur samen naar de mis waarna ze ontbijten, om daarna weer verder te werken op het land.

Toen we oom Liu hartelijk bedankt hadden deed hij het hek weer op slot en reden wij het dorp uit, om op een heuvel nog even naar het uitzicht op de Chinese huizen met daarachter de enorme kerk te kijken. Een tweede groep kinderen volgde ons op de fiets. Ze waren niet verlegen maar maakten graag een praatje. Ze bevestigden dat iedereen in het dorp naar de kerk gaat, een aantal droeg een kruisje om hun hals.

Voordat we het dorp verlieten maakten we foto’s van de kinderen, gaven aan dat we graag eens terug zouden komen om een mis bij te wonen en gaven ze allemaal een snoepje. Tijdens het wegrijden zag ik dat ze de karamel in hun hand allemaal verwonderd bekeken.