Eerder schreef ik over hoe Chinezen het leven maakbaar achten. Succes is in China niet per se afhankelijk van je eigen inzet of kunnen, maar van de mensen die je kent en hoeveel geld je hebt. Dat dit nog een stapje verder gaat dan wat ik in het vorige blog beschreef, merk ik nu ik zwanger ben in China.

Tot voor kort mochten Chinese vrouwen in principe slechts één keer in hun leven zwanger worden. Omdat het voortzetten van de familielijn en nageslacht érg belangrijk zijn in China, mocht die ene kans niet misgaan. Dat heeft geleidt tot een rigide houding als het op zwanger zijn aankomt.

Zo laten zwangere vrouwen zich gewillig aanleunen dat ziekenhuizen een godsvermogen aan ze verdienen. Meer echo’s dan in Nederland zijn standaard, zo ook een scala aan testen. Daaronder vallen een algeheel gezondheidsonderzoek en verschillende bloed- en urinetesten. Je zou maar iets mankeren, alles wat mis kan gaan moet worden uitgesloten en mogelijke problemen worden adequaat behandeld.

Eén van de testen die alle zwangere Chinese vrouwen standaard ondergaan, staat in Nederland bekend als NIPT: Niet-Invasieve Prenatale Test. Hierbij wordt door bloedafname onderzocht of de foetus een afwijking heeft in de chromosomen 13, 18 en 21, wat aantoont of er sprake is van het Syndroom van Down en twee minder vaak voorkomende aangeboren aandoeningen. In Nederland wordt NIPT pas sinds 2014 op beperkte schaal aangeboden aan zwangere vrouwen die binnen een risicogroep vallen, bijvoorbeeld omdat ze ouder zijn dan 40. Dit omdat er in Nederland een terechte maatschappelijke discussie wordt gevoerd over hoever je in dit soort dingen moet gaan.

In China is deze maakbaarheid vanzelfsprekend: als er sprake van een afwijking blijkt te zijn, zal het ziekenhuis automatisch uitgaan van abortus. Als je bij je gynaecoloog aangeeft dat je de test niet wilt doen, zal deze je waarschijnlijk een verklaring laten ondertekenen dat als de baby een afwijking blijkt te hebben, het ziekenhuis daarvoor niet aansprakelijk kan worden gesteld.

Maakbaarheid ten top dus, en dat zonder enige schroom of gêne over het selectief “kiezen van de beste baby’s”.

Abortus is in China veel gangbaarder en er is veel minder schroom over dan in Nederland. Niet alleen als vrouwen ondanks de éénkindpolitiek voor de tweede of derde keer zwanger werden, maar ook om die éne kans op nageslacht niet te laten mislukken.

Nu kan ik de achterliggende gedachte goed begrijpen. In China zijn er geen voorzieningen voor mensen met een beperking. Geen speciale scholen voor kinderen met een aandoening, geen begeleide huisvesting voor volwassenen. Wanneer je een kind met een lichamelijke of geestelijke afwijking hebt zul je als Chinees gezin altijd buiten de maatschappij vallen, omdat er totaal geen begrip is voor alles dat afwijkt van de norm.

Het zal degenen die China hebben bezocht ongetwijfeld opgevallen zijn dat je hier op straat veel minder gehandicapte mensen ziet dan in Nederland, geestelijk of lichamelijk. Ik dacht altijd dat dat kwam doordat deze mensen in instellingen en tehuizen buiten de samenleving gehouden worden. Ik had het echter mis; het overgrote deel van mensen die een afwijking zouden hebben gehad, wordt in China simpelweg nooit geboren.