Vandaag een primeur: voor het eerst geef ik een tag door op mijn blog. Yvonne van GoYvon gaf de #blogestafette aan mij door. Nu ben ik in principe niet zo’n fan van tags en deel ik hier over het algemeen geen al te persoonlijke verhalen, maar omdat deze tag vrij ingevuld kan worden neem ik de uitnodiging deze keer aan. Het is de bedoeling dat ik ‘vijf dingen die je altijd wilde weten, maar nooit durfde te vragen‘ met jullie deel, en vervolgens drie andere bloggers nomineer om de estafette voort te zetten.

Vooruit dan, hier komt ‘ie:

1. De organisatie waar ik werk is gevestigd in het kantoorgebouw van het Kempinski hotel. De 15 medewerkers die er het langst werken krijgen als secundaire arbeidsvoorwaarde een lidmaatschap voor de mooie health club in het hotel. Het grootste deel van deze collega’s zijn Chinese vrouwen, die niet van sporten houden maar het lidmaatschap alleen gebruiken om zich te wassen in de luxe douches bij de gym. Dat vond ik aanvankelijk zo belachelijk dat ik er niet over uit kon: het is toch zonde om een lidmaatschap van ￥14,500 (dat is bijna 1900 Euro!) alleen te gebruiken om te douchen? Inmiddels behoor ik tot de lucky few, en heb mijn lidmaatschapskaart blij in ontvangst genomen. Eerder schreef ik blogs over dat wonen in een hutong zo gezellig is: (1) en (2) en hoewel ik daarbij blijf, moet ik bekennen dat er geen verwarming in mijn badkamer is, waardoor douchen ’s winters een koude bedoening kan zijn. Ik maak deze winter dus ook dankbaar gebruik van de fijne douchefaciliteiten in de health club…
2. Mijn favoriete Chinese band (of misschien wel favoriete band aller tijden) is Second Hand Rose. Als je zin hebt in een absurde combinatie van traditionele Noord-Chinese volksmuziek/cabaret en westerse rockmuziek, gezongen door een dragqueen uit Qíqíhār, kijk dan hier.
3. Mijn vriend komt uit China. Ik vind dat het niet uit zou moeten maken waar je partner vandaan komt en dat je iemand zou moeten kiezen op basis van zijn/haar karakter, niet op basis van ras. Nu lopen er in China veel mannen rond met ‘yellow fever’ die gericht een Chinese vrouw zoeken, maar zijn er aanzienlijk minder westerse vrouwen die een Chinese partner hebben. Nu kwam ik onlangs terecht op het blog Speaking of China, en kwam er zo achter dat er serieus een afkorting bestaat voor relaties zoals de mijne en dat daar een heuse online community omheen bestaat: AMWF (Asian Male Western Female). En hoewel ik daar bijzonder verbaasd over ben, mezelf geen deel van die ‘community’ voel en het vreemd vind dat mensen zichzelf (en anderen) zo graag in hokjes plaatsen, moet ik bekennen dat ik mezelf toch herken in veel zaken waarover geschreven wordt.
4. Hoewel er genoeg redenen zijn om in China te willen wonen zijn er ook nadelen. Deze wil ik niet teveel benadrukken op dit blog, omdat jullie toch het liefste vrolijke dingen lezen en ik niet negatief wil zijn over mijn huidige thuisland. Dingen waar ik me ook na bijna tien jaar in China nog kan ergeren zijn echter dat mensen ongegeneerd rochelen en lukraak spugen op straat, het eeuwige gedrang in het openbaar vervoer, roekeloosheid in het verkeer, overdreven bureaucratie en de slechte voedsel-, lucht- en waterkwaliteit.
5. Ik ben niet van plan om hier voor altijd te blijven wonen. Mijn ideaal voor de toekomst zou zijn om een boetiekhotel in Beijing te openen (als die beloofde compensatie voor de gedwongen verhuizing uit Shahe nu eens binnen zou komen…). Een paar mooie kamers rond een binnenplaats in een traditionele hutongwoning. En als dat eenmaal goed loopt, goed management binnen Beijing vinden om het hotel te runnen en dan terug naar Nederland verhuizen en een goede, vaste baan in Rotterdam vinden.

Hierbij geef ik het estafettestokje door aan Cynthia van Chez Cynthia, Fem van Standort Hamburg en Jennifer van Nice to be Out. Ik zou zeggen: dames, doe er wat leuks mee!