Deze blogpost had ook kunnen heten: ‘Over waarom er gisteren een bos onkruid voor de deur stond toen ik thuiskwam’.

Over dat er in Hubei en Wuhan andere gewoonten & gebruiken zijn dan in Beijing en hoe Zhang Yang dat door ervaring leerde, heb ik het hier al eens gehad. Gisteren leerden we weer iets nieuws: ook traditionele Chinese feestdagen kennen in iedere provincie andere gebruiken.

Vandaag is het de vijfde dag van de vijfde maand in de maankalender en viert China het Drakenbootfestival (Duānwǔ Jié). In heel China houdt men vandaag drakenbootraces en eet zòngzi; pakketjes van zoete rijst verpakt in bamboeblad. Zòngzi zijn net zoals de maankoeken die men tijdens het Midherfstfestival eet niet te vreten, maar dat terzijde.

Het viel ons op dat er de afgelopen dagen hier in Wuhan her en der op straat een vreemd soort onkruid werd verkocht. Standjes op straat verkopen altijd van alles, maar dit kruid dat in bossen samengebonden werd aangeboden, zagen we voor het eerst. Zelfs de man die buiten onze compound beddengoed verkoopt, had zijn assortiment tijdelijk uitgebreid:

Zhang Yang dacht dat het een kruid tegen muggen was, en vroeg een verkoopster naar de details. Deze reageerde verbaasd: hoe kon hij nou niet weten dat deze bossen onkruid onheil afweren tijdens het Drakenbootfestival?

Bij zoveel onwetendheid van Zhang Yang’s kant moest de verkoopster wel vragen waar hij vandaan kwam. Toen hij Beijing als antwoord gaf ontstond er een kleine discussie tussen de drie vrouwen die naast elkaar precies dezelfde bossen onkruid verkochten: verkoopster #1 stelde dat het in Hubei gebruikelijk is om uiterlijk de dag voor het Drakenbootfestival een bos bij de deur te zetten om ongeluk af te weren, dus diende Zhang Yang nu hij in Wuhan woont een bos te kopen. Waarop verkoopster #2 zei dat dit in Beijing niet gebruikelijk is en Zhang Yang zich als Beijinger dus nergens zorgen over hoefde te maken. In eerste instantie kocht hij daarom geen bos.

We struikelden onderweg terug naar huis wel over de andere mensen die een bos mee naar huis namen:

Verbazingwekkend was het dan ook niet dat we na thuiskomst zagen dat er bij de drie andere deuren op onze verdieping wél een bos onkruid stond. Zhang Yang begon hij zich een beetje zorgen te maken, in de lijn van het Chinese bijgeloof was zijn redenatie: baadt het niet schaadt het niet. Daarnaast: mocht het wel zo zijn dat deze specifieke plant onheil in Hubei afketst, dan zouden de drie bossen bij onze buren ervoor zorgen dat het onheil bij hun deuren vandaan gehouden zou worden en daardoor bij ons, de enige deur zonder onheil-afwerend-kruid, binnen zou komen.

Toen ik thuiskwam trof ik dus het volgende aan:

En wat maakt het uit: zo’n hele bos kost maar 1 kuài (nog geen 15 Eurocent) en Zhang Yang had in zijn Beijingse onwetendheid niet helemaal ongelijk: het kruid heeft een bijzondere geur die als bijeffect – naast ongeluk, ook muggen buiten de deur houdt.