Het zoontje van vrienden van ons heeft een mooie Italiaanse en een mooie Chinese naam, maar wordt door zijn familie steevast húlu genoemd; kalebas. Het ventje heeft nogal wat babyvet, waardoor hij op een kalebas zou lijken.

Zhang Yang’s ouders hebben zijn naam gekozen door het woordenboek op een willekeurige pagina open te slaan en daar het karakter dat hen het meeste aansprak uit te kiezen. Toch heb ik zijn moeder hem nooit Yang horen noemen, ze spreekt hem altijd aan met érzi; zoon.

Eerder beschreef ik hier hoe Chinezen die elkaar minder goed kennen elkaar in het dagelijks leven aanspreken.

Zoals je ziet is het in China ongebruikelijk om iemand met de voornaam aan te spreken. Ik ben de enige die Zhang Yang ‘Yang’ noemt. Zelfs vrienden die hij zijn hele leven kent gebruiken een variatie op de voornaam. Familie spreekt hem, net als zijn moeder, aan met de relatie die ze met hem hebben, bijvoorbeeld ‘neef’ of ‘kleinzoon’.

Alle Chinezen hebben een xiǎomíng, een bijnaam die door vrienden en bekenden wordt gebruikt in plaats van de voornaam. Dat kan zoiets als kalebas zijn, maar net zo vaak worden mensen aangesproken met ‘Kleine Wang’ of ‘Oude Li’. Ook komt verdubbeling van de voornaam veel voor (Yangyang in plaats van Yang).

Toen ik zwanger was, had ik het nooit over ‘de foetus’ of ‘ ons kindje’, maar noemde ik hem bij wijze van grapje ‘Hélándòu‘. Letterlijk betekent dit ‘Nederlandse boon’, de Chinese naam voor peultjes. Zhang Yang en zijn moeder vonden deze benaming zo toepasselijk dat ze de xiǎomíng al máánden voor de geboorte hadden bedacht: Dòudòu, boontje.

Heb je zoveel moeite gedaan om een goede Chinese naam voor je kind te vinden, of zelfs geld uitgegeven aan een professionele namengever, en dan spreken ze je kind niet aan met die mooie naam, maar noemen hem consequent kalebas of boontje. Rare jongens, die Chinezen.