Eerder kon je hier lezen over drie soorten publieke fietsen die je kunt gebruiken in Beijing. Dit bericht plaatste ik afgelopen januari, en amper een jaar later is er een ware wildgroei aan dit soort fietsen in Chinese steden. Het aantal aanbieders, en de enorme hoeveelheid fietsen die zij niet alleen op de Beijingse maar ook op de Wuhannese wegen neerzetten, maken dat men er nog niet uit is of die publieke fietsen nu een zegen zijn of een plaag.

Er zijn inmiddels meer dan 40 aanbieders van publieke fietsen in China. Maar de eerste twee marktbetreders, Ofo en Mobike, zijn zonder twijfel de grootste. Je komt letterlijk OVERAL enóme hoeveelheden van hun fietsen tegen:

Dat is belangrijk, omdat zo’n fietsenplan alleen werkt als je overal zó op een fiets kunt stappen. Maar teglijkertijd is het onhandig, omdat er geen plaats in openbare ruimte is vrijgemaakt speciaal voor al deze fietsen. Ze worden op de stoep neergezet, waardoor ik er niet meer langs kan met de kinderwagen, of gewoon midden op de fietsstrook langs de weg, waardoor je als fietser ineens gedwongen wordt om gevaarlijk tussen het autoverkeer te gaan rijden.

Het is natuurlijk belangrijk om een goede spreiding te hebben in plaatsen waar fietsen aangeboden worden. Daarom hebben Ofo en Mobike mensen in dienst die de fietsen netjes op een rij zetten als ze al te kris-kras en lukraak geparkeerd staan. En mensen die bergen fietsen ophalen als er ergens teveel staan, om ze verder door de stad te verspreiden:

Maar deze orde in de overdaad aan fietsen neemt niet weg dat mensen anders met spullen omgaan als deze niet van henzelf zijn. Tenminste, ik heb nog nooit gezien dat iemand zijn eigen fiets zo parkeert:

Dat is het probleem: de fietsen hebben de openbare ruimte overgenomen, en niet alleen op een positieve manier. De grap gaat al rond dat hoe mensen hun publieke fiets parkeren, een graadmeter is voor de beschaving van de persoon in kwestie. En als je bovenstaande ziet, kun je twijfelen aan het beschavingsniveau van de gemiddelde Wuhannees.

En over de praktische kant: je kunt door die handige mandjes alles vervoeren als je zo’n fiets neemt. En dat moet je in China letterlijk nemen…

Maar toch… Omdat we onze hutongwoning in het centrum van Beijing niet meer hebben, verblijf ik nu in de courtyard in Shahe als we in Beijing zijn. Dat ligt een lange metroreis bij het stadscentrum vandaan. Als ik dan afspraken in het centrum heb, is het toch wel erg handig dat ik buiten alle metrostations zó op een Mobike kan stappen, om de fiets vervolgens op de plaats van bestemming neer te kunnen zetten zonder er verder naar om te hoeven kijken.

En het is niet alleen handig maar ook nog eens extreem goedkoop, publiek fietsen in China. Je betaalt 200-300 yuán borg (25-40 Euro), afhankelijk van de aanbieder. En vervolgens heb je een maandpas voor 1 of 2 yuán – (10-25 Eurocent). De borg krijg je terug als je je registratie opzegt. Het kost tegenwoordig dus vrijwel niets om in China naar waar je maar heen wilt te fietsen. Betalen is heel eenvoudig: je scant een QR code en kunt betalen met WeChat of Alipay, twee apps die iedereen in China veel gebruikt.

Ik deed in Wuhan nooit iets met de publieke fietsen, tot een paar weken geleden mijn eigen fiets werd gestolen. Wat die in zo’n fietsenoverdaad nog waard is, is natuurlijk de vraag, maar dat terzijde. Met fietsen die voor het grijpen staan op iedere straathoek, is het eigenlijk niet nodig om nog een nieuwe fiets aan te schaffen. Je ziet mij tegenwoordig dus op een Mobike door Hankou rijden.

Conclusie: ondanks alle volle stoepen en andere ongemakken, zijn die publieke fietsen toch wel verdomd handig. Nu nog een nationale etiquette vinden voor het gebruik ervan, en we zijn weer een stukje dichter bij een deeleconomie.